«از معیاد تا هرگز» دومین مجموعه از شعرهای واصف باختری است. این مجموعه دربرگیرندة ۲۶ پارچه شعر در اوزان کلاسیک و نو است.
شکیلا عزیززاده، شاعر افغانی است که افغان‌ها او را نمی‌شناسند. یا افغان‌ها همیشه سعی داشته‌اند او را نشناسند. شاعر و نمایشنامه‌نویسی که پس از سال‌ها نوشتن متفاوت در کابل در هلند کشف شد. ن یک بار دفتر شعری از او را در خانۀ دوستی دیدم. دوست من دستپاچه از داشتن چنین کتابی با استیصال در پی گرفتن و مخفی کردن کتاب بود؛ کاری که جامعۀ رسمی افغان‌ها با او و دیگرانی چون او در محافل رسمی‌شان کرده‌اند. دلیل عمدۀ آنها بی‌پروایی شکیلا به سنت‌های سختگیرانۀ افغانی است. سنت‌شکنی که آدم را از قبیله اخراج و به سراندیب فراموشی تبعید می‌کند.
وطنم دوباره اينک تو و شانه های پامير
بتکان ستاره ها را که سحر شود فراگير
می کشد مَشک پاره را بر دوش با دو چشم همیشه تر حلزون
می رود، رود اشک را بِکشد با خودش دور، دور تر حلزون
اشاره:«علي معلم دامغاني» از شاعران برجسته، انديشمند، و صاحب سبك معاصر است. شاعري كه د‌ُرشتي، استحكام و صلابت زبانش به شاعران سبك خراساني، قدرت خيال، ابهام و پيچيدگي بيانش به شاعران سبك هندي، و مضمون‌پردازي، لطافت و نرمي كلامش در غزل، به شاعران سبك عراقي مي‌ماند. هرچند او ـ تمام و كمال ـ شيوة خود را در شعر، شيوة عراقي مي‌داند. چنان كه در جايي گفته است:
«خود بنده، بين منطقة تهران و خراسان به دنيا آمده‌ام. اما زبان من، به جهت زيرساخت، تمايلات پارتي دارد. ولي مركزيت تهران و نوع آموزشي كه ديده‌ام، زبان عراقي را بر ذهن و شعر من مسلط كرده است.» منبع این نوشته